Η βερικοκιά είναι δέντρο φυλλοβόλο, μέσου έως μεγάλου μεγέθους και κατάγεται από την Κεντρική Ασία και Βόρεια Κίνα. Θεωρείται είδος ανθεκτικό στη ξηρασία, γιατί ευδοκιμεί σε περιοχές με χαμηλή ατμοσφαιρική υγρασία, αλλά είναι ευαίσθητη σε έλλειψη εδαφικής υγρασίας.
Στην Ελλάδα η βερικοκιά καλλιεργείται κυρίως στη Πελοπόννησο, Θεσσαλία και Μακεδονία. Η καλλιέργειά της καλύπτει έκταση περίπου 70.000 στρεμμάτων.
Τρόπος και περίοδος καρποφοριάς βερικοκιάς
Η βερικοκιά σχηματίζει απλούς ανθοφόρους οφθαλμούς σε μπουκέτα που φύονται σε βλαστούς που έχουν συμπληρώσει την ανάπτυξη τους τη προηγούμενη βλαστική περίοδο. Η διαφοροποίηση των οφθαλμών της βερικοκιάς γίνεται το καλοκαίρι.
Οι βερικοκεώνες αρχίζουν να σχηματίζουν ανθοφόρους οφθαλμούς κατά τον 2ο ή 3ο χρόνο απ' την φύτευση τους . Η βερικοκιά δημιουργεί ικανοποιητική καρποφορία απ' τον 4ο-5ο χρόνο της ζωής της. Η παραγωγική ζωή του δένδρου υπολογίζεται σε 25-35 χρόνια.
Καλλιέργεια και εδαφοκλιματικές συνθήκες βερικοκιάς
Οι παράγοντες οι οποίοι επηρεάζουν την καλλιέργεια της βερικοκιάς ποικίλουν. Ο παραγωγός πρέπει να δώσει ιδιαίτερη προσοχή στις κλιματικές και εδαφικές συνθήκες ανάπτυξης ώστε να εξασφαλίσει μεγαλύτερη παραγωγή.
Κλιματικές απαιτήσεις
Η βερικοκιά είναι ανθεκτική στο ψύχος (-30 έως -40 oC). Οι οφθαλμοί της έχουν μέτριες ανάγκες σε ψύχος για να διακόψουν το λήθαργο (300-900 ώρες κάτω από 7 oC). Συνεπώς, οι παγετοί της άνοιξης μπορούν να μειώσουν τον αριθμό των ανθέων και τους καρπούς.
Επίσης, σε περιοχές με υψηλή ατμοσφαιρική υγρασία κατά την κρίσιμη περίοδο της άνθησης και εμφάνισης των νεαρών καρπών, ευνοείται η εμφάνιση και διάδοση της ασθένειας Μονίλια, στην οποία είναι πολύ ευαίσθητη.
Οι πολύ υψηλές θερμοκρασίες κατά την περίοδο της αλλαγής του χρώματος από πράσινο και μέχρι την έναρξη της ωρίμανσης τους (κίτρινο-πορτοκαλί χρώμα), μπορεί να ζημιώσουν τη ποιότητα των καρπών, γιατί συμβάλλουν στην εκδήλωση «φυσιολογικής ασθένειας» που δημιουργεί αποχωρισμό του πυρήνα από τη σάρκα του καρπού, γνωστή με το όνομα 'Pitburn' (κάψιμο γύρω απ' τον πυρήνα).
Εδαφικές απαιτήσεις
Η βερικοκιά ευδοκιμεί σε εδάφη βαθιά, γόνιμα και καλά αποστραγγισμένα. Συνεκτικά βαριά εδάφη που δεν έχουν ευνοούν ασθένειες όπως η φυτόφθορα. Ακόμη θα πρέπει να αποφεύγεται η εγκατάσταση βερικοκιάς σε χωράφια που καλλιεργήθηκαν κηπευτικά τα τέσσερα τελευταία χρόνια. ( π.χ. πατάτα κ.α.). Το pH του εδάφους θα πρέπει να κυμαίνεται από 6-7,5.
Επικονίαση και γονιμοποίηση
Οι γνωστές ποικιλίες της βερικοκιάς είναι αυτογονιμοποιούμενες και για αυτό δεν υπάρχει πρόβλημα επικονίασης συνήθως. Η μικρή καρπόδεση, μπορεί να οφείλεται σε καιρικές συνθήκες. Ικανοποιητική γονιμοποίηση των ανθέων επιτυγχάνεται μόνον όταν επικρατούν υψηλές θερμοκρασίες (πάνω από 10 oC) και ηλιοφάνεια.
Εχθροί και ασθένειες βερικοκιάς
Οι κύριες Ασθένειες της Βερικοκιάς είναι: η Μονίλια, Κλαδοσπόριο,Νέκρωση Βραχιόνων στο φυτώριο και λιγότερο Ωίδιο, Σκωριάσεις, Εξώασκος, Κυλινδροσπόριο κ.α.
Οι κυριότεροι εχθροί της βερικοκιάς είναι: οι Αφίδες και τα Κοκκοειδή.
Όλες οι προσβολές θα πρέπει να ελέγχονται από τους τοπικούς γεωπόνους και να γίνονται εφαρμογές σύμφωνα με τις οδηγίες τους και τα εγκεκριμένα σκευάσματα φυτοπροστασίας.